TK wydał orzeczenie, które zawiera rzeczy sprzeczne z logiką i przekracza jego kompetencje.
5. Art. 21 ust. 1 ustawy powołanej w punkcie 1, rozumiany w sposób inny, niż przewidujący obowiązek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznego odebrania ślubowania od sędziego Trybunału wybranego przez Sejm, jest niezgodny z art. 194 ust. 1 Konstytucji.
Przepis prawa jest albo zgodny, albo niezgodny z konstytucją. Nie istnieje żadna inna możliwość. Tymczasem sędziowie TK wymyślili, że zgodność zależy od tego, jak się go rozumie.
8. Art. 137 ustawy powołanej w punkcie 1:
a) jest zgodny z art. 112 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 62 ust. 1 i art. 197 Konstytucji,
b) w zakresie, w jakim dotyczy sędziów Trybunału, których kadencja upływa 6 listopada 2015 r., jest zgodny z art. 194 ust. 1 Konstytucji,
c) w zakresie, w jakim dotyczy sędziów Trybunału, których kadencja upływa odpowiednio 2 i 8 grudnia 2015 r., jest niezgodny z art. 194 ust. 1 Konstytucji.
Z powyższego wynika, że art. 137 jest zgodny z konstytucją wg pkt 8b i jest niezgodny z konstytucją, wg pkt 8c wyroku TK.
TK nie ma uprawnień do wykładni prawa, wolno mu jedynie orzekać o zgodności z konstytucją aktu prawnego. Tymczasem w pkt 5 i 8 wyroku przemyca wykładnię prawa, co powoduje, że te punkty wyroku są nielogiczne i sprzeczne ze sobą. Art. ustawy nie może być jednocześnie zgodny i niezgodny z konstytucją.
